Als afsluiting van het vak Podiumkunsten gingen de eerstejaars leerlingen van IMC Weekendschool Utrecht op bezoek bij de Stadsschouwburg. Een stadsbus vol IMC Weekendschoolleerlingen en hun ouders vertrok richting het centrum van Utrecht. ‘Ik durf wel op het podium op te treden.’
Geschreven door Amani Maniran.
Nadat de hele klas herenigd was bij de Stadsschouwburg (een aantal leerlingen kwam zelf met hun ouders naar de locatie) en iedereen welkom werd geheten, was het tijd voor de rondleiding. Deze begon, met wat tegengeluid van leerlingen die zich omhoog sloften, helemaal bovenin het gebouw.
Voorproefje van podiumkriebels
Eenmaal boven keken de leerlingen vol bewondering rond. De rondleiding begon in de Blauwe Zaal, waar de leerlingen later ook in het publiek mochten zitten voor de voorstelling. De set stond al klaar en de acteurs waren nog druk aan het voorbereiden.
De rondleiding ging verder naar de Grote Zaal, waar de leerlingen zagen dat sommige stoelen een naam hadden, de zogenoemde ‘geadopteerde stoelen’. ‘Waarom heet het ‘adopteren van een stoel’, want je adopteert toch geen stoel?’ stelde een leerling terecht. Daar werd de medewerker van de schouwburg even stil van. ‘Tja, hoe wil je het anders noemen?’
Van zitten in het publiek werden de leerlingen via de kleedkamers van de acteurs gebracht naar het podium van de Grote Zaal. Op het podium renden de leerlingen rond, werden er radslagen gemaakt en keken de leerlingen met grote ogen naar de rode, lege stoelen. ‘Ik durf wel op het podium op te treden,’ zei één van de leerlingen terwijl ze uitkeek naar de intimiderende zaal. ‘Je voelt je opeens heel klein en bekeken,’ werd ook hardop gedacht door een ander.
Het moet niet alleen leuk zijn
Na de rondleiding kregen de leerlingen de kans om vragen te stellen aan Noufri Bachdim, regisseur van de voorstelling ‘Geen Oog Dicht’. ‘Alle antwoorden die je zelf hebt, na het zien van de voorstelling, zijn goed,’ legde hij uit. De voorstelling ging namelijk over angst en nachtmerries na het zien van gruwelijke dingen in het nieuws en hoe je daar mee om kan gaan. Hoe je de voorstelling dan interpreteert en hoe jij zelf om kan gaan met angst, is dan volledig aan jou.
Op de vraag hoe hij bij dit onderwerp is gekomen antwoordt Noufri het volgende: ‘Alles wat ik maak, maak ik voor kind-Noufri.’ Ofwel, theater maken met de aspecten die Noufri heeft gemist als kind.
Waarom is het zo donker, dan kan ik niets zien
Na de lunch werden de leerlingen met hun ouders begeleid naar de Blauwe Zaal. Waar de leerlingen tijdens de pauze nog gillend door de gangen renden, liepen ze nu stil en beheerst de zaal in. Ze keken links en rechts de zaal door, om alles weer tot zich te nemen, maar dan in een ander licht. Ze stapten als het ware een totaal andere wereld in.
Zodra er beweging kwam op het podium vaagde ook het geroezemoes weg. Tijdens de voorstelling keken de leerlingen met open mond naar het prachtige spel van de vier acteurs die het verhaal vertelden van Maia, een achtjarig meisje dat auditie wilde doen voor een zangwedstrijd. Een poppetje genaamd Ótti, dat werd bestuurd door één van de acteurs zelf, stelde ‘angst’ voor, een personage die alles eraan deed om Maia veilig te houden. Wanneer Maia op het Jeugdjournaal en in de kranten steeds meer te zien kreeg over een oorlogsgebied, begon ze steeds meer naar binnen te trekken. Ze werd steeds moedelozer wakker en ook haar zingen in de ochtend stopte op gegeven moment. Hoe kleiner Maia zich maakte, hoe groter het angstpoppetje werd. Middels verschillende poppen, de één steeds groter dan de ander, werd angst uitgebeeld als iets dat jou wil beschermen en veilig wil houden. Ótti gooide zichzelf dan over krantenartikelen heen of deed zelfs de televisie uit. Op het hoogtepunt van de voorstelling bezat Ótti alle ruimte in Maia’s kledingkast en puilde hij er zelfs uit. Het moment dat Maia haar angst omarmde en accepteerde, werd hij weer kleiner en meer beheersbaar.
Het gebruik van een videocamera, die live het toneelspel op de achtergrond projecteerde, maquettes, poppen en muziek maakte het theaterspel een unieke ervaring voor iedereen in de zaal. In 50 minuten tijd werden de leerlingen meegenomen in de wereldbeleving van een jong meisje dat voor het eerst te maken krijgt met nieuwsangst, iets waar 1 op de 8 kinderen te maken mee heeft.
Hoewel het vooral de volwassenen waren die een traantje moesten wegpinken in herkenning, merkte ik al snel op dat de leerlingen en andere kinderen in het publiek helemaal in het toneelstuk zaten. ‘Waarom is het zo donker, dan kan ik niets zien,’ werd dan ook door een jonger lid van het publiek gevraagd. Ze wilde geen seconde missen van het stuk.
Na afloop werden alle leerlingen naar voren geroepen en mochten ze de gebruikte voorwerpen en poppen bekijken en aanraken. Ook mochten ze vragen stellen aan de vier acteurs en de regisseur. Steeds meer vragen en bevindingen werden gedeeld. ‘Op het scherm zag het er echt écht uit.’ Ook leerlingen die nog treuzelden om dichterbij te komen, werden snel overgehaald door vrienden. ‘Deze is echt heel zacht,’ overtuigde een leerling de ander, terwijl ze één van de poppen aaide. ‘Ik wil er ook één,’ vertelde een andere leerling aan haar moeder.
Hoewel de voorstelling ging over angst, gingen de leerlingen met een licht hart en een voller brein de deur uit.
Dit artikel werd geschreven door Amani Maniran.
Amani is oud-leerling van IMC Weekendschool en deelnemer aan de PR Academie
Amani wordt ook genoemd in het Volkskrant artikel over 25 jaar IMC Weekendschool, geschreven door Volkskrant journalist en gastdocent Pay-Uun Hiu. Lees het via onze website of via de website van de Volkskrant.
