De zon staat hoog aan de hemel. In de verte het geluid van een hongerige roofvogel. Wat krekels vormen een natuurlijk strijkorkest. Een soort van serene rust, een stilte voor de storm als je wil. In de verte doemt de bus van de weekendschool op. De bus gevuld met 39 strijders die vandaag op het veld van Outrex hun best gaan doen om als team elke grens die ze kennen maximaal te gaan verleggen.
De voorlaatste zondag van de tweedejaars leerlingen vindt plaats nabij het bos van Amarant. ’81 voetbalvelden groot is het bos hier’ vertelt begeleider Hans Borgstein. De leerlingen kijken elkaar verontwaardigd aan. ‘En jullie gaan straks die bossen in, laten we maar hopen dat jullie de weg terug weten te vinden’. Twee leerlingen slikken.
Het is spannende dag, een andere dag. De kinderen gaan vandaag hutten bouwen met bamboe, boogschieten, steile wand klimmen en zoals gezegd: hun weg vinden in het immense bos.
Nieuwe hobby
De mannen van Outrex: Hans en Sjors zijn enthousiast en dat gevoel slaat over op de leerlingen, ze hebben er echt zin in. Er worden vier team gemaakt, vier teams die niet zozeer tegen elkaar strijden maar hun eigen grenzen opzoeken. En dat merk je aan alles. Het boogschieten lijkt in eerste instantie een eitje, maar niets is minder waar. De pijlen vallen in eerste instantie steeds voor de boog op de grond, maar als de leerlingen het gevoel te pakken krijgen gebeuren de mooiste dingen en zie je de meest fantastische glimlachen ontstaan. ‘Ik heb een nieuwe hobby gevonden’, roept een trotse Dinaira die net haar laatste pijl langs de roos ziet glippen. ‘Kijk eens hoe ver ik kan schieten’, roept lang Ryan die de pijl bijna uit het gebied schiet.
Leiders staan op
Bij het huttenbouwen heeft Naisha de regie in handen genomen. Ze duwt wat elastieken bij Sumaya in de hand en geeft duidelijk aan wat ze van haar verwacht. Een dag in de velden van Outrex doet echt iets met de leerlingen. Nieuwe rollen ontstaan, echte leiders staan op. Dat merk je ook in het bos: Hier lopen de groepen in eerste instantie verdwaald rond, zo lijkt het althans. De dames achteraan zijn wat aan het kwebbelen over de nieuwe school waar ze heen gaan. Maar vooraan hebben een jongedame en een jongeman samen de route uitgestippeld. En hoewel de meneer meeloopt en twijfelt aan elke stap, weten ze zijn ongelijk te bewijzen als ze de groep weer veilig terug weten te gidsen.
Grootste uitdaging
De zowel letterlijk als figuurlijk grootste uitdaging vandaag zit hem toch wel in de steile wand. “Pff geen moeite mee’, zegt een stoere Abdulahi als hij op de klimmuur afloopt. Hij wordt wel wat stiller als bij elke stap de muur groter en groter wordt. Dan wordt hij in zijn zekeringstuigje geholpen en vastgeklikt aan de kabels. Hij wordt aangemoedigd door zijn team, hij kijkt nog eens omhoog als hij de eerste knop van de muur vastpakt. ‘Is toch best hoog meneer.’ ‘Geen zorgen jongen, ik heb je vast.’, antwoord meneer Sjors van Outrex met een geruststellende stem. Met veel minder kabaal dan de wandeling erheen begint Abdulahi te klimmen. Hij haalt de top. Rustig begint hij aan het abseilen. Eenmaal beneden staan de borst naar voren en het hoofd omhoog. ‘Dat was keivet’, zo evalueert hij. Abdulahi is één van de 39 die zijn grenzen heeft opgezocht en verlegt.
Namens hem en namens de weekendschool kunnen we niets anders zeggen dan: Bedankt Hans, bedankt Sjors. Het was een geweldige dag.
