Eindelijk was het zover. De excursies waar de eerstejaarsleerlingen al een schooljaar lang naar uitkeken, konden beginnen. In het kader van het vak Geneeskunde stonden er twee excursies naar ziekenhuizen op de planning, met als eerste bestemming: het St. Elizabeth Ziekenhuis.
Oogarts
Een van de vier activiteiten was de ontmoeting met een oogarts. Om de leerlingen meteen kennis te laten maken met het beroep van de arts, startte zij een filmpje van een oogoperatie. Sommige leerlingen doken onder de tafel. ‘’Dit is horror!’’. Anderen bleven geboeid kijken naar deze, toch wel heel bijzondere, ingreep. Na het zien van deze spannende beelden, werden de ogen van de leerlingen zelf onderzocht. Met verschillende testjes werd gekeken hoe fit de ogen van de leerlingen waren. Gelukkig konden de oogartsen iedereen goed nieuws geven: de operatie was bij niemand nodig. Opgelucht en nog steeds onder de indruk van de film, gingen de leerlingen door naar een volgende activiteit.
Bloed prikken
Bij binnenkomst in het skillslab van het ziekenhuis, is er meteen genoeg te zien. Er staan veel bedden met grote poppen in de ruimte. ‘’Hee, die poppen lijken op Annie: de pop die we hebben gereanimeerd tijdens de EHBO-les twee weken geleden!’’. Vandaag gaan we echter niet met de poppen, maar met bloed aan de slag. In het midden van de ruimte staat een tafel met een paar neparmen, naalden en…. bloed. Nepbloed (een kleine opluchting is te zien bij de leerlingen). Om de beurt mogen de leerlingen met een naald in de arm prikken. Dat blijkt nog best lastig te zijn. ‘’Als je niet diep genoeg prikt, komt er geen bloed. Maar als je te diep prikt, komt er ook niets!’’ zegt Hajar, die hard haar best doet om haar twee buisjes te vullen met bloed. Maar met hulp en tips van elkaar, lukt het uiteindelijk iedereen om met twee gevulde buisjes ‘bloed’ het skillslab te verlaten.
Pathalogie laboratorium
Nieuwsgierig was iedereen, naar wat ze in het pathalogie laboratorium gingen doen. Toen de leerlingen een echte witte ‘laboratoriumjas’ aankregen, kreeg Salmone door wat we hier gingen doen. ‘’Gaan we door microscopen kijken?’’. Het antwoord van de klinisch patholoog was beter dan gehoopt: ‘’We gaan niet zomaar kijken, jullie gaan je eigen cellen onderzoeken!’’. Met behulp van een wattenstaaf, streken de leerlingen langs de binnenkant van hun wang. Nadat Sharelis met verschillende speciale kleurstoffen de glaasjes met wangslijmvlieg mocht onderdompelen, konden ze gaan onderzoeken. De patholoog vertelde over verschillen tussen gezonde en ongezonde cellen. ‘’Waarom verdient u meer geld dan bijvoorbeeld een vuilnisman?’’ vragen de leerlingen nieuwsgierig. ‘’Omdat ik een grote verantwoordelijkheid heb, ik bepaal namelijk of mensen gezond zijn of dat ze misschien wel gaan overlijden. En ik heb 12 jaar gestudeerd’’. Een indrukwekkend, bevredigend antwoord voor de leerlingen. ‘’Dan vind ik het wel terecht’’, zegt Gulbeyaz tevreden.
Gynaecologie
Bij de gynaecoloog kregen de leerlingen uitleg over hoe een bevalling gaat en wat er moet gebeuren als baby’s niet huilen zodra ze uit de buik komen. Sommige leerlingen wisten hier al veel over te vertellen omdat zij een jonger broertje of zusje hebben. Ook maakte de gynaecoloog een echo bij een paar leerlingen. Seyenna lag giechelend op het bed en onderging zo haar eerste echte echo. ‘’Nou mevrouw, er is geen baby te vinden in uw buik’’, zegt de gynaecoloog ernstig. ‘’Gelukkig niet nee!’’, zegt Seyenna lachend. De leerlingen aten beschuit met muisjes, want dat hoort natuurlijk ook bij het beroep. Door een spoed geval, was er een groepje leerlingen die niet bij de gynaecoloog langs kon gaan. Wat de leerlingen hiervan leerden, was dat je in een ziekenhuis altijd te maken hebt met echte mensen en met leven en dood. ‘’Jammer dat we niet konden gaan, maar ik hoop nog meer dat de baby en moeder gewoon gezond zijn van het spoedgeval’’, zegt Nasteeho meelevend.
Al met al was het een zeer geslaagde, leerzame dag bij het St. Elizabeth Ziekenhuis. Namens de leerlingen bedanken wij alle enthousiaste mensen die hebben meegewerkt. De leerlingen zullen het nog lang hebben over de interessante beroepen en de soms onbegrijpelijke en moeilijke dingen van het vak. ‘’Dat is het wonder wat geneeskunde heet’’, zegt Abdirachid.
