Het is altijd weer wachten op het moment dat het vak Geneeskunde aanbreekt. Dat is ook niet gek, de meeste oude broers en zussen van de leerlingen die nu op de weekendschool zitten hebben honderduit verteld over hun avonturen. Vooral over die ze in het ziekenhuis hebben beleefd. Deze week zijn we op bezoek geweest in het st. Elisabeth Ziekenhuis. ‘Wel fijn dat we in het ziekenhuis zijn, terwijl we niets mankeren’.
Een nieuw recordaantal leerlingen dartelt deze zondag rustig het ziekenhuis binnen. De geweldige ontvangsthal lijkt in de verre verste niet op het kille ziekenhuisgevoel dat de kinderen uit films kennen. ‘Het is hier eigenlijk best gezellig meneer’, zegt een van de kleinere jongens die verbaasd om zich heen staart. Maar liefst 45 leerlingen horen van juf Chantal en de coördinator vanuit ziekenhuis: Sandra, wat ze vandaag mogen verwachten. Als het woord bloedprikken valt, stropen een aantal leerlingen geschrokken hun mouwen omlaag. Maar gelukkig gaan we niet elkaar onder handen nemen. Nee, we gaan oefenen op nep armen net zoals de dokters dat deden voordat ze officieel dokter zijn.
Bij het bloedprikken aangekomen staat er eerst een spannende film klaar over hoe het bloedprikken precies in zijn werk gaat. Gastdocent Jan heeft al veel ervaring met het lesgeven aan de kinderen op de weekendschool. Hij wijst ze naar de rubberen protheses die klaar liggen om behandeld worden. De kinderen gaan aan de slag. Het valt nog niet mee. Maar als je eenmaal weet hoe je moet prikken, komt het bloed er al snel uitgestroomd. Buisje vol, naald eruit. ‘Mogen we nu op echte mensen?’, vraagt één wijsneus. ‘Laten we daar nog maar even mee wachten.’ , reageert de gastdocent.
Een andere groep krijgt op dat moment een rondleiding op de kinderafdeling. De kinderarts heeft een mooi verhaal klaar, maar komt er nauwelijks aan toe door alle vragen die gesteld worden. Dan weer een spannend moment, de kinderen mogen hun bloeddruk en hartslag op laten meten. ‘En als er nou iets niet goed is, moeten we dan blijven?’ Gelukkig zijn er geen tegenvallers en doorstaat iedereen de ‘medische keuring’.
Een ander hoogtepunt van het bezoek is toch wel de echo bij een zwangere vrouw. Dit jaar hebben zelfs twee dames toegezegd mee te willen werken. De eerste was 12 weken zwanger, de andere zelfs al 32 weken. Dat geeft een fantastisch beeld van de ontwikkeling van een baby in de buik. Bij laatstgenoemde wordt zelfs een piemeltje ontdekt. De kinderen zijn in alle staten. ‘Wilt u weten of het een jongen of een meisje wordt mevrouw, want daar kan ik wel iets over zeggen.’, zegt een van de gynaecologen in de dop.
Mede dankzij een geweldige ondersteuning van alle betrokken gastdocenten en de fijne korte lijnen met het ziekenhuis is het bezoek ook dit jaar weer een overweldigend succes. Volgende week naar het TweeSteden Ziekenhuis, aan hen de uitdaging om deze dag te evenaren.
