Het vak Recht is vorige week gestart met lessen van advocaten en rechters. Deze week brengen de tweedejaars leerlingen van IMC Weekendschool Tilburg een bezoekje aan het politiebureau. Daar krijgen ze een hoorcollege van een officier van justitie en een jeugdagent. Daarnaast gaan ze een dagdeel politieagentje spelen. Er is een moord gepleegd; ze treffen een plaats delict, een getuige en een verdachte aan. Welke leerling weet deze smeuïge zaak te kraken?
Een hele delegatie zit startklaar om de leerlingen van het tweede jaar te begeleiden, met drie gastdocenten vanuit het politiebureau, drie acteurs, de officier van justitie en een handvol vrijwilligers moet deze dag toch een succes worden. De leerlingen stromen de kantine binnen, agente Francis begint haar verhaal. De riem met al haar politiesnufjes trekt meteen de aandacht: “Iedere politieagent mag bepalen of hij een keer de pijn van pepperspray wil ondergaan.”, vertelt ze.
“Dat voelt alsof je met een met een mes in je ogen gestoken wordt toch?”, vraagt Salmane.
“Het doet in ieder geval heel veel pijn”, vertelt Francis, die het zelf al een keer onderging. De kinderen kijken elkaar een beetje verontrust aan. “Eigenlijk is het ergens ook wel gek om zoiets te testen, maar dat doen we zodat we weten hoe het voelt, in het geval je het een keer wil gebruiken bij iemand.”
“Je gaat elkaar toch ook niet neerschieten om te kijken hoe het voelt?”, fluistert een slimmerik achterin de zaal.
NCIS Tilburg
De andere helft van de groep is op dat moment bezig met het nodige speurwerk. Op de parkeerplaats is namelijk een lijk aangetroffen en in de verhoorkamers zitten een verdachte en een getuige die verhoord dienen te worden. Het plaats delict geeft allerlei aanwijzingen prijs, maar je moet ze wel even weten te vinden. Een moordwapen, bloedvlekken, een besmeurd flesje water, peuken en nog veel meer. De leerlingen trekken steriele handschoenen aan en gaan op onderzoek uit. Tegelijk is een andere groep de getuige aan het verhoren. Ze zijn een wat streng voor haar en het arme meisjes barst in tranen uit. “Zo praat ik niet met jullie!”, schreeuwt ze uit. In de andere kamer worden de eerste vragen ook niet al te tactisch gesteld: “Waarom heb jij hem neergestoken, jij gaat de gevangenis in!” De verdachte dame kijkt de jongens voor haar vertwijfeld aan: “Flikker toch op, als jullie al besloten hebben hoe het zit, zeg ik helemaal niks meer”. De manier van omgaan van het tweetal heeft een positief effect op de gesprekstechnieken van de kinderen. “Gaat het wel mevrouw?”, “Lust u nog iets te drinken?”. De geruststellende insteek werpt zijn vruchten af. De kinderen lijken erachter te komen hoe de vork in de steel zit.
Been kwijt
’s Middags lijkt het lijk een halve hernia opgelopen te hebben en zijn de dames schor van het schreeuwen, maar iedereen heeft de smaak te pakken. De leerlingen verzamelen zich voor een welverdiende pauze in de kantine en na een half uurtje draaien de rollen om. “Wat is gebeurt als je probeert te vluchten met een enkelband?” vraagt een leerling aan officier van justitie Linda. “Dan ontploft hij en ben je je been kwijt”, grapt Linda met een stalen gezicht. De ogen gaan wijdt open en de aandacht is meteen terug.
Opgestaan uit de dood
Om tien over twee komt de hele bende weer bij elkaar. Eén groepje laat nog even op zich wachten, maar die hadden kennelijk drie dubbel gegooid want mochten niet langs start maar moesten direct naar de gevangenis. “Dit is de enige keer dat ik ooit in een cel zal komen meneer” vertelt Amine met een grote smile. “Daar gaan we wel vanuit antwoordt politieagent Nick”. Als we dan eindelijk echt compleet zijn, mag elke groep vertellen wat ze denken dat er aan de hand was. Kenmerkend is dat de groepen die het meeste geduld hadden, het beste weten wat er aan de hand was. Opgestaan uit de dood neemt het levenloze lichaam met bloedende wond in de nek het woord over van de kinderen. Hij legt uit dat hij inbreker was en de auto van één van de dames wilde stelen. Hij werd gesnapt en geraakte in een worsteling met de eigenares, hierbij raakte hij verwond door zijn eigen wapen met de dood tot gevolg. De zaak zet aan het denken; je ziet maar dat het niet altijd zwart-wit is.
