IMC Alumna Lecyca Curiel was vorige week met enkele weekendschool collega’s aanwezig op de Nationale Vakdag Fondsenwerving. Een verslag van deze dag door haar ogen.
Vandaag heb ik mijn dag doorgebracht in de Kuip (Feyenoord stadion) bij de jubileumeditie van de Nationale Vakdag Fondsenwerving. In de rol van alumna, ambassadeur en geïnteresseerde liep ik rond tussen “topspelers,” de elite van de goede doelen sector.
Dit evenement was “A whole new world” en op het eerste gezicht “..all about the money money money.” Ik dacht vandaag in songteksten. We trapten de dag af met de eerste sessie genaamd: So you want a career in digital fundraising? Ondanks het hoge “lieve moeder-gehalte” van de dame die de presentatie gaf, was het antwoord van collega-ambassadeur Ömer, toen ik hem na afloop dezelfde vraag stelde, volmondig: “Eh, no.” Aanvankelijk sloot ik mij daarbij aan.
Totdat ik de zaal binnenstapte bij Jon Duschinsky. (ja, écht met een D) “Are you really worth talking about?” was de hamvraag tijdens de daarop volgende zestig minuten. Wat ik vanuit mijn inferieure positie van deze energieke meneer geleerd heb, is dat fundraising helemaal niet saai is en het niet alléén maar om geld draait. Het gaat om het verhaal, de mensen en het gevoel. “The people who care,” die doen ertoe.
Ironisch is dat ik twee uur daarvoor toehoorder was van een gesprek over de toekomst van het fondsenwerven. Hierin werd door de redacteur van oproep Max benadrukt dat die toekomst niet zit in de werkstudenten die met glazige ogen op straat en langs de deuren men al dan niet gewild een automatische incasso proberen op te leggen. Pijnlijk genoeg herkende ik mijzelf wel in deze beschrijving. Althans, de ik van een paar maanden geleden. Toen ik ongepassioneerd en ongeïnteresseerd men ervan probeerde te overtuigen dat proefdiergebruik echt niet meer kan. Destijds ontbrak het vuur in mij inderdaad, besefte ik. Maar tegelijkertijd realiseerde ik me dat mijn passie voor de missie van IMC Weekendschool, daarentegen nog hevig aan het vlammen is.
Ik geloof dat wij als Weekendschool alumni de mensen zijn die het IMC Weekendschool verhaal het beste kunnen vertellen om dit gevoel te delen. Iets wat ik tijdens de laatste sessie van het congres geleerd heb, is dat bij fondsenwerving de media en de pers niet het allerbelangrijkste zijn. Het ligt grotendeels in onze handen. Wij zijn immers het verhaal van de Weekendschool.
Gek genoeg heeft een – in veler ogen saaie – dag als deze mij aan het denken gezet. Het was weer een typisch “weekendschoolish” kijkje in een vooralsnog onbekende wereld. Standaard fundraising is niks voor mij, maar gepassioneerd verhalen vertellen zie ik wel zitten. Zoals de eerste spreker ongemakkelijk op haar laatste powerpoint slide had staan: “It’s (not) all about the money money money… We just wanna make the world dance.”
Dat wordt nu mijn nieuwe credo!
