De documentaire ‘Klassen’ (omroep HUMAN) heeft een vervolg gekregen in de meetups die in alle provincies worden gehouden. Stichting IMC Weekendschool vraagt wekelijks een oud-leerling haar verhaal te delen en met een advies te komen voor het versterken van kansengelijkheid. Tenslotte zijn zij degenen die dit uit eigen ervaring het beste kunnen aangeven.

Alumnus Ilias Aarab

Ik herinner het me nog als de dag van gisteren. Ik had havo/vwo-advies gekregen van de basisschool en mocht daarom naar een havo/vwo-school. Alhoewel anderen hier misschien blij mee zouden zijn, vond ik het jammer. Ik had er namelijk altijd naar gestreefd om naar het vwo te gaan.

Mijn eerste jaar op de middelbare school haalde ik zonder problemen: ik haalde hoge cijfers en was heel rustig in de klas. Ik wilde nog steeds naar het vwo en deed daarom erg mijn best, want in de tweede klas werd er bepaald of ik havo of vwo mocht gaan doen. Ondanks mijn harde werken, verliep het toch net iets anders.

Na de tweede ging ik havo doen. Ondanks alle moeite en tijd die ik in school had gestoken, moest ik helaas toch van mijn droom afzien. Niet zozeer omdat mijn cijfers slecht waren, maar doordat mijn advies gebaseerd werd op een verkeerd berekend gemiddelde van mijn mentor. Dit gemiddelde was niet hoog genoeg voor een vwo-advies waardoor ik uiteindelijk naar de havo moest. Ten tijde van deze vergadering, was ik zelf in het buitenland en kon ik er niet goed tegenin gaan. Na wat mails over en weer was het duidelijk: het werd een havoadvies. Mijn ouders en ik waren hier zeer teleurgesteld over, enerzijds om het feit dat ik geen vwo mocht doen en anderzijds omdat er geen kansen werden aangeboden voor rectificatie. Ik moest roeien met de riemen die ik had, waardoor ik uiteindelijk weinig uitdaging ervaarde in de rest van mijn middelbareschooltijd.

In deze hele periode heb ik steun gehad van Stichting IMC Weekendschool. Voor de vrijheid en de kansen die ik bij hen heb gekregen om mezelf te kunnen ontwikkelen zal ik hen eeuwig dankbaar blijven, want als de weekendschool er niet voor mij was geweest, dan stond ik nu niet op hetzelfde punt als waar ik nu sta. Ik besef nu dat mijn ontwikkeling niet alleen draait om middelbare schoolniveaus, maar om wat ik er zelf van maak.

Nu, drie jaar later, heb ik mijn havodiploma op zak. Ik had de kans om toch nog naar het vwo te gaan, maar ik heb uiteindelijk besloten dit niet te doen. In plaats daarvan heb ik ervoor gekozen om naar het hbo te gaan en daarmee een sterke fundatie te leggen voor mijn toekomst.

Alumnus Ilias Aarab, oud-leerling van IMC Weekendschool Tilburg. Hij studeert Civiele Techniek.

Alumnus Jacky Zheng

Ik ben zelf een Nederlander, althans zo staat het in mijn paspoort. Mijn ouders komen uit China en dus heb ik een Chinese afkomst. Dit brengt vele vooroordelen met zich mee zoals dat Chinezen honden eten, mijn ouders vast een restaurant hebben en dat ik heel erg slim ben. Over dat laatste wil ik het graag hebben.

In de Chinese cultuur wordt er veel met elkaar vergeleken. Men schept graag op: het doel is om beter te zijn dan de ander. Dit is ook van toepassing als het over kinderen gaat. Ouders scheppen graag op over hoe goed hun kind  is, maar dit zorgt voor prestatiedruk bij de kinderen, want die moeten rechter of arts worden. Naast deze prestatiedruk die ik vanuit huis al ervaarde, kreeg ik nog een zetje door het vooroordeel dat andere mensen hebben, namelijk dat Chinezen erg slim zijn. In groep 8 werden er dingen gezegd zoals: “Jij bent Chinees dus je gaat sowieso naar vwo”. Dit zorgde voor extra prestatiedruk om goed te presteren en hoog te scoren op de Cito-toets.

Ik haalde hoge cijfers op de basisschool en kreeg daardoor als voorlopig advies havo/vwo, dit was een lager advies dan dat mijn ouders en ik hadden verwacht en andere klasgenoten kregen met hetzelfde te maken.

Dit advies pakte voor mij echter goed uit en zorgde mede met de prestatiedruk ervoor dat ik mezelf wilde bewijzen door hard mijn best te doen. Ik weet wel dat voor anderen dit ook juist averechts kan werken en juist demotiverend is.

Het punt  dat ik daarom hier wil aankaarten is dat prestatiedruk een maatschappelijk probleem is dat mede wordt veroorzaakt door het huidige onderwijssysteem en dat we van vooroordelen af moeten. Ik heb zelf namelijk in diezelfde periode ook op de weekendschool gezeten en daar heb ik kunnen leren, tot inzichten kunnen komen en fouten kunnen maken zonder dat er druk op mij lag om te presteren of het uitmaakte waar ik vandaan kwam. Dat was een fijne afwisseling voor mij naast het basisonderwijs, want hoewel ik goed om kan gaan met prestatiedruk en vooroordelen, verdient elk kind het om zich te ontwikkelen zonder te veel druk van buitenaf.

Alumnus Jacky Zheng, oud-leerling van IMC Weekendschool Amsterdam Noord. Hij studeert Bedrijfskunde.

Alumna Saron Tesfahuney

Toen ik in 2012 in Nederland kwam, heb ik binnen een jaar Nederlands geleerd, omdat ik graag verder wilde studeren. In mijn internationale schakelklas (ISK) haalde ik alle vakken op havoniveau, alleen voor Nederlands had ik een vmbo-niveau. Ondanks dat mijn vakken aantoonde dat ik havo zou aankunnen, werd mijn definitieve advies verlaagd naar vmbo. Op school wisten ze dat ik nog geen twee jaar in Nederland woonde, maar daar werd niet naar gekeken. Er werd niet gekeken naar de grote stap die ik had gemaakt binnen die tijd. Ik werd vergeleken met mensen van mijn leeftijd en dus had ik een leerachterstand.

Hoezo had ik een leerachterstand? Ik sprak destijds vloeiend Eritrees, Ethiopisch en Engels. Maar helaas werd daar niet naar gekeken en werden alle adviezen die ik kreeg gebaseerd op hoe goed ik Nederlands sprak, een taal die ik in twee jaar had geleerd door één keer per dag 45 minuten Nederlandse les te krijgen van een leraar met 13 buitenlandse leerlingen.

De race begon zo niet eerlijk, want het feit dat ik meertalig was opgevoed werd gezien als een probleem, niet als een voordeel. Ik kwam erachter dat ik niet de enige was: het onderwijssysteem in Nederland ziet een meertalige opvoeding vaker als probleem door mogelijke leerachterstanden in de Nederlandse taal.

Waarom kijken we niet naar alle voordelen van tweetaligheid? In Dick Swaabs boek “Ons creatieve brein” zegt hij, “Niet voor niets is tweetaligheid zo’n sterke stimulans voor de hersenontwikkeling dat tweetaligen beter presteren in een serie psychologische tests. Ook academisch doen ze het op de lange termijn beter dan kinderen die met één taal zijn grootgebracht.”

Door het talent van deze meertalige jongeren te benutten verrijken we alleen maar de toekomst van de Nederlandse samenleving. Hoe eerlijker de kansen zijn die ze krijgen, hoe hoger ze kunnen worden opgeleid. Dat kan naar mijn idee alleen maar door in het onderwijssysteem te kijken naar een persoon als geheel in plaats van alleen naar hoe goed Nederlands hij of zij kan spreken, want dat is slechts 1 van de vele vaardigheden. Het onderwijs moet meer aangepast worden aan de behoefte en vaardigheden van de leerlingen.

Alumna Saron Tesfahuney, oud-leerling van IMC Weekendschool Nijmegen. Zij studeert HBO – Docent Theater.

Alumna Sonata Gogar

Kansenongelijkheid, wat is dat eigenlijk? Ik vind dat iedereen recht heeft op gelijke kansen. Dat is de eerste stap, maar dan ben je er nog niet. Want elk mens (en elk kind) is uniek. Op de basisschool krijgen we allemaal een schooladvies, op dat moment lijkt het alsof je toekomst met een citotoets is bepaald. Ik heb ervaren dat het veel meer is dan dat.

Ik heb op het havo/vwo, mavo en mbo gezeten en nu zit ik in het laatste jaar van mijn opleiding hbo Bedrijfskunde. Hierdoor geloof ik dat je met doorzettingsvermogen alles kunt bereiken wat je wilt. Wat ze ons op school niet leren, is dat elk mens anders is en dat er meerdere wegen zijn die je op je eigen tempo kunt bewandelen en dat ongeacht het opleidingsniveau je goed bent zoals je bent. Ik vind dat dit meer naar voren zou moeten komen in het huidige onderwijssysteem, want naar mijn mening is iemand laten geloven dat hij of zij niet goed genoeg is, ook een vorm van het ontnemen van kansen.

Toen ik op de havo zat en de klas wat rumoerig was, zeiden de docenten weleens: “Met zulk gedrag kun je beter naar de mavo.” Toen ik op de mavo zat gebeurde hetzelfde: “Met zulk gedrag kun je beter naar het vmbo-kader.” Toen ik op het MBO zat hoorde ik van mijn docenten dat ik “te lief” zou zijn voor het accountancy-vak; gelukkig weet ik nu beter. Laat nooit iemands mening over jou, jouw realiteit worden. We leven in een maatschappij waarin het belangrijk is je stem te laten horen. Maar ook de kinderen en volwassenen die wat ‘stiller’ zijn, verdienen het gehoord te worden. Ik ben van nature best introvert, maar dat heeft mij nooit in de weg gestaan om mijn dromen te realiseren. Als ik voor de klas sta op de weekendschool probeer ik altijd ieder kind aandacht te geven, vooral de kinderen die wat stiller of verlegen zijn. Eens met iemand in gesprek gaan en diegene moed inspreken kan al een groot verschil maken. Laten we werken aan bewustwording en leren hoe we kansen kunnen creëren en pakken, ongeacht wie je bent of waar je vandaan komt. Op elkaar neerkijken is niet meer van deze tijd.

Samen maken we het verschil.

Alumna Sonata Gogar, oud-leerling van IMC Weekendschool Rotterdam Delfshaven. Zij studeert HBO – Bedrijfskunde.

Alumnus Twan Nooitmeer

Nog meer dan door grote levensveranderende ervaringen wordt de richting van de reis die je als individu door het leven maakt juist bepaald door het cumulatieve effect van alle kleine ogenschijnlijke toevalligheden op je pad; de mensen die je ontmoet, de boeken die je leest of de route die je vandaag of morgen kiest om van school naar huis te lopen.

Zelf ben ik opgegroeid in Amsterdam-Noord. In de Van der Pekbuurt, op steenworpafstand van speeltuin de Volewijck, bracht ik mijn eerste 18 jaar door; een achterstandswijk die ik zelf nooit als dusdanig heb ervaren. Ik had een stabiele thuissituatie met twee werkende, Nederlandssprekende, liefdevolle ouders die beiden het belang inzagen van een brede ontwikkeling en de middelen hadden om dit te verzorgen. Deze luxe is niet voor iedereen weggelegd en wat dit voor een kind kan betekenen komt sterk naar voren in de documentaire ‘Klassen’. Een stabiele thuissituatie is helaas onmogelijk voor elk kind te garanderen maar we kunnen als maatschappij wel zorg dragen voor het op individueel niveau ondersteunen van kinderen bij hun specifieke uitdagingen en behoeften door het onderwijs hierop in te richten.

Kinderen hebben nog een open blik op de wereld en zijn daardoor van zichzelf nieuws- en leergierig. Het onderwijs van morgen zou daarom in mijn optiek veel meer moeten gaan over wat een kind wil bereiken en wat er nodig is om daar te komen. Laat ze zien en ervaren dat alles mogelijk is en help ze dromen, motiveer ze om zich te ontwikkelen om die dromen te verwezenlijken en bied de faciliteiten voor deze ontwikkeling.

Er zijn al initiatieven, zoals Stichting IMC Weekendschool, die als aanvulling op het ‘normale’ onderwijs met behulp van gastdocenten uit de beroepspraktijk kinderen de echte wereld laten zien en zo perspectief bieden voor de toekomst.

Verdient niet elk kind dat?

Alumnus Twan Nooitmeer, oud-leerling van IMC Weekendschool Amsterdam Noord. Hij studeert Bedrijfskunde en Bedrijfseconomie aan de Hogeschool van Amsterdam.

Alumnus Mohamed El Bouaalate

Laat ik beginnen bij het eind. Na een gedwongen start op het VMBO ben ik inmiddels arts en ga ik binnenkort in opleiding tot specialist (arts-microbioloog). In mijn leven heb ik af en toe moeten vechten tegen heersende opinies of hardnekkige beelden. Of, en dat is vaak lastiger, tegen onbewuste en niet moedwillige opmerkingen waar voor mij meer venijn in zat dan de ander ermee bedoelde.
Het meest illustratief, en nog steeds een indrukwekkende gebeurtenis in mijn leven,  is het volgende voorbeeld:  niet veel artsen kunnen navertellen hoe zij op 13-jarige leeftijd door twee agenten uit de klas worden gehaald, worden verhoord door een rechercheur zonder andere volwassene erbij en een verklaring onder hun neus krijgen om te tekenen waarin relevante details op dubieuze wijze zijn veranderd. Ik besefte gelukkig met mijn 13 jaar dat je alles moet lezen voordat je tekent. Vervolgens kreeg ik te horen dat ik nog hooguit 9 dagen in voorarrest zou moeten zitten en werd ik overgeplaatst naar een cellencomplex in Amsterdam Zuidoost. Na een overnachting mocht ik dezelfde ochtend naar huis. Vermoedelijk was men na goed afwegen en zuiver redeneren, tot de conclusie gekomen dat ik niet meer vluchtgevaarlijk was en vooral: onschuldig. Want dat was ik. Wat een verschil met die middag ervoor.

Dat ik sta waar ik nu ben, is een weg van kansen en mensen geweest. Van mensen die in mij geloofden en die mijn talenten wisten te duiden. Kijken zonder (voor)oordeel. Een open blik. Op de weekendschool heb ik zelf de luiken opengezet naar een bredere wereld. Daar leerde ik het stuur zelf in handen te nemen. Dus mijn advies voor het toekomstige onderwijs: kijk met een open blik, voorbij je eigen oordelen en patronen – ik weet zelf hoe moeilijk dit is- en laat kinderen de grootsheid van de wereld zien, dan komen de kansen vanzelf.

Alumnus Mohamed El Bouaalate, oud leerling van IMC Weekendschool Amsterdam Noord. Hij gaat binnenkort in opleiding tot arts-microbioloog.

Alumna Mila Platovski

Wanneer je opgroeit in armoede, is een goede toekomst niet vanzelfsprekend voor je weggelegd. Ik kom uit wat men vroeger verstond als een ‘achterstandswijk’. Op de basisschool vergeleek ik mezelf niet zozeer met de andere kinderen in de klas, want we leefden allemaal in vergelijkbare situaties. Toen ik naar de middelbare school ging, veranderde dit algauw.
Ik kwam erachter dat mijn vriendinnen op het VWO zich niet om dezelfde dingen zorgen maakten als ik: het kopen van een broodje in de kantine, schoolboeken betalen of het aanschaffen van een nieuwe laptop. Ook over hun toekomst maakten ze zich geen zorgen, want ze hadden altijd hun familie als financieel vangnet. Ik vertelde mezelf maar dat ik het extra goed moest doen op school, want dat was mijn enige hoop. Ik hoopte mezelf met hard leren en goede cijfers te kunnen onderscheiden.
Stichting IMC Weekendschool zag ik als een kans om me verder te onderscheiden en te ontwikkelen en die heb ik gegrepen. Voor mij was het fijn om een plek te hebben waar mijn financiële thuissituatie er niet toe deed. Je wordt namelijk geselecteerd op inzet en niet op schoolprestaties. Het was voor mij een veilige plek waar ik in alle vrijheid mijn vaardigheden en interesses mocht ontdekken. Al op zo’n jonge leeftijd heb ik mogen ervaren wat voor beroepen er allemaal te doen zijn. Schoolniveau deed er niet toe en we kwamen met alle vakgebieden in aanraking. Dit stimuleerde me ontzettend, de wereld lag voor me open. Het maakte niet uit of ik arm of rijk was. Hoe cliché het ook klinkt: alles was mogelijk. Mijn tip tegen kansenongelijkheid om het leven voor jongeren makkelijker te maken, is dat de docenten in het onderwijs hen duidelijk maken dat zij alle kansen die op hun pad komen, moeten grijpen. Wanneer je uit je comfort zone blijft komen, kom je namelijk op plekken waar je anders niet zou komen. Zo bouw je je eigen netwerk en mogelijkheden op. Tot op de dag van vandaag is de weekendschool er om mij ook die kansen te bieden die ik anders niet zou hebben gehad. Stichting IMC Weekendschool heeft me een netwerk voor het leven geboden.

Alumna Mila Platovski, oud leerling van IMC Weekendschool Groningen. Zij studeert International Communication.

Alumna Candice Lepelblad

Ik weet het nog goed ik zat in groep acht. Vanaf het begin van het jaar gingen alle gesprekken over maar één onderwerp: het voorlopige schooladvies. Ik was superzenuwachtig over wat mijn ouders te horen zouden krijgen. Ik kon namelijk goed leren en haalde ook redelijk goede cijfers in de klas, maar ik hield ook van praten in de klas en keten met mijn vriendinnen.

Het gesprek naderde en mijn ouders kwamen tussen de middag op gesprek. Zij kwamen beide teleurgesteld het gesprek uit. Ik had het gevoel dat ik iets verkeerds had gedaan, maar integendeel. Mijn vader was het niet eens met mijn voorlopige advies, wat was uitgekomen op VMBO-T. Hij was ervan overtuigd dat dit niveau mij niet genoeg zou uitdagen.

Om deze reden hadden mijn ouders besloten om niet akkoord te gaan met dit advies. Zij waren ervan overtuigd dat mijn CITO-score zou bewijzen dat ik een hoger niveau op de middelbare school zou aankunnen.

Uiteindelijk hebben mijn ouders gelijk gehad, mijn CITO-uitslag wees uit op een Havo/ Vwo score. Doordat mijn ouders nooit hadden getekend voor het advies, kon deze op het laatste moment nog worden veranderd. De docenten waren het in de eerste instantie er niet mee eens, maar na een lang gesprek kon er een compromis worden gesloten. Ik kreeg een Havo-kans advies, waardoor ik mij toch mocht inschrijven op een Havo/ Vwo school.

Ik ben nu een tweedejaars student van de bachelor Communicatie aan de Hogeschool van Amsterdam. Ik heb geprobeerd om nooit te twijfelen aan mijn potentie ondanks mijn eigen tegenslagen. Ik denk dat het voor basisschool docenten in groep acht, belangrijk is om naast hun eigen expertise, altijd goed te luisteren naar de inbreng van de ouders. Deze kinderen zijn namelijk nog knopjes, die door de juiste begeleiding en adviezen uiteindelijk prachtige bloemen kunnen worden.

Alumna Candice Lepelblad, oud leerling van IMC Weekendschool Amsterdam Noord. Zij studeert Communicatie aan de HVA.  

Nieuwsgierig naar onze andere campagnes? Bekijk ze allemaal via deze overzichtspagina.