Sinds begin dit jaar staan ze samen aan het roer van IMC Basis: Stephan Raab doet de strategie en Hanke Petter de operatie. De ambitie is om het systeem te veranderen. Stichting IMC Weekendschool wil dat er meer leerlingen profiteren van de fantastische resultaten die al 24 jaar op de weekendscholen worden geboekt. De verspreiding van het weekendschool onderwijs naar het reguliere onderwijs gebeurt via het programma IMC Weekendschool in de Basisschool (IMC Basis). De oproep van Stephan en Hanke is helder: we moeten dit samen doen. Voor de systeemverandering waar wij naar streven hebben wij de ‘civil society’ keihard nodig.
Het is geen gemakkelijke opdracht, vertelt Hanke. ‘Onderwijsveranderingen zijn ingewikkeld. Het onderwijs zit zó precies in elkaar dat men niet 1-2-3 iets aan kan passen. Ons plan is ambitieus, maar goed. Het is alsof we een brug bouwen terwijl we eroverheen lopen.’ ‘Het is wel een lange brug,’ valt Stephan haar bij. ‘Er zijn 6000 scholen in Nederland en we richten ons nu op een bescheiden top van scholen met de zwaarste schoolweging. We zetten de stappen in het juiste tempo, dus niet te snel. Steeds weer kijken we: waar staan we nu en wat is de volgende stap?’
Op dit moment staat de teller op 43 basisscholen waar leerlingen van groep 7 en 8 elke week onder schooltijd les krijgen van bevlogen gastdocenten vanuit allerlei vakgebieden. Met het IMC Weekendschool in de Basisschool programma vindt weekendschoolonderwijs steeds meer haar weg in het reguliere onderwijs, te beginnen op de plekken waar dit het hardste nodig is. Onderzoek heeft aangetoond dat kinderen die ons programma onder schooltijd volgen een achterstand op sociaal-emotioneel gebied omzetten in een voorsprong. Daarbij moet je denken aan hogere motivatie, meer zelfvertrouwen en een versterkte persoonlijke ontwikkeling door het gericht werken aan hun vaardigheden.
De groeiambitie is groot, maar beide programmamanagers benadrukken het belang van een stevige basis. Systeemverandering van buitenaf slaagt uitsluitend wanneer je een programma én een organisatie hebt die goed staat, kwaliteit levert en werkplezier uitstraalt. Ook als een school al een tijdlang meedoet, moet het programma van hoge kwaliteit blijven. ‘Het is cruciaal dat onze basis goed blijft,’ aldus Stephan. ‘De scholen waarmee we nu samenwerken hebben hier een heel belangrijk aandeel in, ze voeden ons en denken met ons mee.’
In de toekomstplannen gaan de scholen een steeds belangrijkere rol spelen, vertelt Hanke. ‘Uiteindelijk streven we er allemaal naar dat het eigenaarschap bij scholen ligt. Dát is systeemverandering. Als de scholen dit programma omarmen en steeds beter zelf in de vingers krijgen, dan hebben we de gewenste verbetering. In het groeiproces werken we aan precies deze omslag.’ ‘Er moet dan wel een infrastructuur staan die zorgt dat het allemaal kan,’ gaat Stephan verder. ‘We werken hard aan trainingen voor leerkrachten en materialen.’ Hanke vult aan: ‘Kwaliteit en een goede infrastructuur gaan hand in hand. Uiteindelijk gaat het om de leerlingen en dat zij het allerbeste onderwijs krijgen dat ons land te bieden heeft.’
Stephan vertelt dat er vanuit de overheid ruimte is om deze transitie te maken. ‘De overheid bepaalt wat je moet leren, niet zo zeer hoe je moet leren. Het “wat” ligt dus vast, maar het “hoe” is een keuze van de scholen.’ Hanke vult hem aan: ‘Op veel plekken staan cijfers en cito-scores centraal. Motivatie wordt weliswaar belangrijk gevonden, maar dit wordt tegengewerkt door de manier van toetsen en het ontbreken van aandacht voor positieve toekomstmogelijkheden voor alle kinderen. Het feit dat een kind in wijk A naar het VWO wordt gestuurd, terwijl een kind met dezelfde cito-score in wijk B naar het VMBO wordt gestuurd, klopt natuurlijk niet. Wij willen toekomstperspectieven juist verruimen, voor álle kinderen. Bovendien verstevigen we ook het vangnet van de leerlingen waardoor een leerkracht misschien sneller een ander schooladvies geeft.’
Bij weekendschool onderwijs komt de maatschappij in de klas en de klas in de maatschappij. Dit is één van de fundamenten die dit onderwijs zo uniek maakt. De school is meer dan een onderwijsinstelling. Het is een plek van verbinding. ‘Onze samenwerkingen zijn gericht op die lokale verbinding,’ vertelt Stephan. ‘Zo kan een leerling in de supermarkt een gastdocent zien lopen en denken, “Wat is die wereld eigenlijk dichtbij.” Wanneer een gastdocent op school een toffe gastles met enthousiaste leerlingen meemaakt, verandert dit ook hun beeld.’ ‘Het kan van alles in beweging zetten,’ zegt Hanke. ‘De advocaat die de gastles gaf, kan over tien jaar weer een stageplek bieden aan één van de leerlingen.’
De impact van IMC Weekendschool in de Basisschool gaat verder dan het kind. Het programma werkt niet alleen op de scholen maar ook rond de scholen: in gezinnen, de wijk, stad en uiteindelijk in de gehele samenleving. Om deze impact te vergroten hebben we hulp nodig: we moeten dit samen doen. Hulp van scholen en leerkrachten die met ons willen werken, partners en financiers die zich herkennen in onze missie, bevlogen gastdocenten, betrokken medewerkers en vrijwilligers. Bent u benieuwd in welke vorm u mee kunt helpen? Kijk dan op www.imcweekendschool.nl/word-partner
Over Stephan en Hanke
Stephan begon ruim drie jaar geleden als deeltijd coördinator in een IMC Weekendschool Basisschoolklas – ‘Leuk voor ernaast, dacht ik’ – maar verruilde zijn commerciële baan al snel voor een vaste aanstelling. ‘Ik kwam in een organisatie terecht die mensen de kans geeft om zich te ontwikkelen en kansen te pakken, en die kansen heb ik gepakt.’ Hanke groeide op in een onderwijsfamilie en werkte bij haar moeders huiswerkinstituut tot ze dit uiteindelijk overnam. Na tien jaar aan het roer begon ze om zich heen te kijken, ‘De behoefte om maatschappelijk een bijdrage te leveren werd steeds groter. We bedienden kinderen die veel hulp gewend waren en dit ging me dwarszitten. Natuurlijk verzonnen we van alles om bij te dragen, maar dit was nooit de hoofdmoot.’ Haar zoektocht leidde naar Stichting IMC Weekendschool: ‘Ik wilde iets doen met onderwijsvernieuwing of gelijke kansen, nu doe ik beide!’
Na slechts drie maanden lijken de programmamanagers goed op elkaar ingespeeld. ‘Stephan is mijn rustige en bedachtzame wederhelft,’ antwoordt Hanke met een lach, wanneer ze gevraagd wordt om Stephan te beschrijven. ‘Hij is degene die het grote geheel overziet, het proces bewaakt en begrijpt hoe alles in elkaar past. Ik ben iemand die graag handelt, terwijl Stephan er graag boven hangt.’ Ook Stephan erkent dit, ‘We hebben elkaar nodig: het door-ontwikkelen versus het doen is een enorm belangrijke wisselwerking. Daar waar ik langer wil nadenken en met alle stakeholders wil praten, heeft Hanke de beslissing al genomen. Zij heeft het talent om iets wat heel ingewikkeld is, heel makkelijk te maken.’ Stephan en Hanke vullen elkaar perfect aan in deze bijzonder missie, daarover zijn ze het roerend eens. ‘We zijn geen haantjes. We hebben karakter, maar het is niet alsof één van ons graag het podium eist. We gunnen elkaar alles en dat maakt een bijzondere samenwerking.’
